In dat jaar exclusief uitgebracht op Xbox 360, was Dead Rising een van de eerste games die echt indruk op me maakte op het systeem. Als prille twintiger was ik onder de indruk van de enorme aantallen zombies die gelijktijdig op het scherm getoond werden, alsook de komische manieren om ze een kopje kleiner te maken. Het eigenzinnige spelontwerp – van de tijdsgevoelige structuur waarop alle missies zich ontvouwen tot het steeds opnieuw beginnen met een verbeterd personage – viel misschien niet bij iedereen in de smaak, maar was wel zijn tijd ver vooruit.
Frank West
In grote lijnen blijft deze Deluxe Remaster dezelfde unieke titel die ik al bijna de helft van mijn leven in mijn lijstje van favoriete games ooit zet. Frank West, een fotojournalist die altijd op zoek is naar een grote primeur, zit nog steeds drie volledige dagen vast in het met zombies overspoelde winkelcentrum van Willamette, belast met de taak om zich in die periode naar de waarheid te banen en hopelijk een paar mensen te redden in het proces. Of juist niet, want je doet gewoon lekker waar je zin in hebt.
De tijdsgevoelige structuur van het originele spel, waar je slechts 72 uren hebt om het mysterie van de zombie-uitbraak te ontdekken, overlevenden te redden en verhaalmissies te voltooien, blijft grotendeels intact. Missies zijn tijdgevoelig en als je ze niet binnen de gegeven tijdsblok afwerkt, leidt dit tot gemiste kansen of zelfs een mislukte playthrough. Dit voegt enorm veel spanning en urgentie toe aan de ervaring. Hoewel dit ook kan leiden tot frustratie, vooral voor spelers die liever alles in hun eigen tempo verkennen. Het meerdere keren spelen van Dead Rising maakt eigenlijk deel uit van het ontwerp van het spel. Opnieuw beginnen met je geüpgrade Frank West wordt zelfs sterk aanbevolen, want het maakt toekomstige playthroughs makkelijker. Als zodanig zullen spelers alles ervaren wat de originele game tot een culthit maakte, zij het met een modern laagje glans en enkele Quality of Life-upgrades.
Glow-up
Uiteraard is een van de grootste kenmerken van de Deluxe Remaster de visuele upgrade. Met behulp van Capcoms gevierde RE Engine is de game grafisch volledig vernieuwd en het verschil is merkbaar. Ietwat verouderde animaties en visuele slordigheden (clipping en pop-up problemen) verraden nog de leeftijd van het bronmateriaal, maar verder hebben gezichtsanimaties en personagemodellen een broodnodige update gekregen, zijn texturen veel gedetailleerder, is de belichting zichtbaar beter en voelt het winkelcentrum veel levendiger aan dan voorheen.
De verschillende vleugels van het winkelcentrum worden nog steeds gescheiden door (zeer korte) laadschermen, ondanks dat met de huidige technologie een volledig open omgeving mogelijk zou zijn geweest, maar elke afdeling is visueel zoveel interessanter geworden. Het originele ontwerp is behouden gebleven, waardoor ik bijna twee decennia nadat ik er voor het eerst voet zette, meteen wist waar ik naartoe moest. Het winkelcentrum zelf is een immense speeltuin, waar je jezelf kunt verkleden in de domste outfits, eten en drinken je gezondheid op peil houden en werkelijk alles een wapen is. Of je nu een kettingzaag, bowlingbal of een mannequin van een kledingzaak hanteert om jezelf door hordes zombies te ploegen, de verscheidenheid aan geïmproviseerde wapens houdt het vermakelijk en komisch.
Quality of Life
Het is niet alleen een nieuwe verflaag die Dead Rising Deluxe Remaster de definitieve manier maakt om het spel te spelen. Een verscheidenheid aan Quality of Life-upgrades schopt het nog iets overtuigender de huidige gamegeneratie in. De onhandige tankbediening uit de originele game is gedegradeerd tot een optioneel besturingsschema. Dat Frank West kan bewegen tijdens het richten is een nuttig stukje modernisering en maakt het sporadische gebruik van vuurwapens deze keer minder een karwei. Voorraadbeheer kan nog steeds wat onhandig zijn, maar melee-wapens hebben nu een handig houdbaarheidsmetertje die aangeeft hoe dicht ze bij het breken zijn, waardoor het heel wat gemakkelijker is om snel een nieuw wapen uit de omgeving te pakken voordat je huidige het begeeft.
De overlevenden die redding nodig hebben volgen – in tegenstelling tot de eerste remaster zo’n acht jaar geleden – eveneens een betere AI-gedragscode. Zo zijn ze duidelijk slimmer en minder hulpeloos dan voorheen, waardoor hun overlevingskansen procentueel flink gestegen zijn. Al wist dit zeker niet alle moeilijkheden uit wanneer je ze door het winkelcentrum escorteert.
Niet meer zo hardcore
De meest opvallende verandering is dat het rigide opslagsysteem is vervangen door een veel minder straffende aanpak, wat ervoor zorgt dat je niet veel voortgang verliest wanneer Frank zijn laatste gezondheidsblokje verdwijnt. Je spel wordt nu vaak automatisch gesaved, meestal voor verhaalmomenten, een gevecht met een psychopaat (zoals de knettergekke clown met een voorliefde voor kettingzagen of een flink gestoorde en moddervette politieagente) of wanneer je een nieuw gebied betreedt.
Dit staat eigenlijk haaks op het haast roguelike ontwerp van het origineel, aangezien de moeilijkheidsgraad van Dead Rising eigenlijk een groot deel van zijn charme is. In 2006 had je slechts één savegame en je kon je voortgang enkel handmatig opslaan bij een toilet of in de security room. Dead Rising was immers geen checkpointgame. Sterven was straffend en betekende dat je soms tientallen minuten of zelfs uren opnieuw moest spelen. Die genadeloosheid en bijbehorende frustratie wordt nu de kop ingedrukt door de geautomatiseerde savepunten en meerdere save slots. Bovendien is de mogelijkheid toegevoegd om de in-game tijd te versnellen, om zo de downtime van de originele game te overwinnen en missies sneller te activeren.
Al deze Quality of Life-upgrades zorgen voor een merkbare afname van de moeilijkheidsgraad en dat zal bepaalde diehard fans ongetwijfeld tegen de borst stuiten, maar voor degenen die de tijdgevoelige structuur van het origineel te beperkend vonden, zijn al deze toegevingen wel een godgeschenk. Maar zelfs als Dead Rising Deluxe Remaster de ruwe randjes van het originele spel hier en daar een beetje te veel afzwakt, zorgt elke verandering er uiteindelijk voor dat het anno 2024 alsnog de best mogelijke manier is om deze ondergewaardeerde klassieker te leren kennen.
Conclusie
Dead Rising Deluxe Remaster brengt een zeer geliefde titel van een in vergetelheid geraakte serie weer in de schijnwerpers. Voor nieuwkomers is dit een verleidelijke kans om de originele Dead Rising te spelen, voor veteranen voelt deze remaster meer als een stevig gepolijste (en soms iets te toegankelijk geworden) versie van hun favoriete game. In de kern blijft die allereerste Dead Rising net zo leuk en eigenzinnig als altijd, alleen ditmaal in een veel aantrekkelijker en toegankelijker totaalpakket.
7.6
7411 
2)
30-09-2024 21:25